Het thuis front

Het is moeilijk deze site nog up te daten. We hebben het allemaal zwaar sinds Margo thuis is. Het huis is verandert in een soort ziekenhuis.
Ik ben niet het type die alleen mooie positieve dingen verteld, maar gewoon zegt waar het op staat.

Waar staat het op ?

Het is loodzwaar voor ons.
Je kan niet zeggen, ik stop even met mijn leven en zorg voor me moeder. Was het maar waar, maakt het wellicht een stuk makkelijker. Maar dingen gaan door, afspraken moeten gemaakt worden, lessen gevolgd etc.
Rob loopt de benen uit zijn lijf. Ik snap niet hoe hij het volhoudt. Marjolein is nog zwak ziek en misselijk sinds ze terug is uit Turkije. En met mij?... tjsa, ik hou vol, maar niet van harte moet ik zeggen.
We hebben gelukkig hulp in het huishouden, maar we wilden ook graag hulp voor ma. Rob moet zijn gezicht ook nog wel eens zien bij zijn hele coulante baas! Maar de thuiszorg wees botweg het verzoek af, want Rob heeft nog 2 kinderen, die helpen maar.
Ja .. dat doen we al!

Margo dan..

Je ziet haar zicht verbeteren. Ze is nog steeds zo doof als een kwartel, wat enorm vervelend is, maar het is niet anders. Ze is af en toe de weg kwijt. Dan weet ze niet meer welke dag het is, wat ze ging/gaat doen etc. En ze heeft het alleen maar over eten. Eten, eten, eten, eten..
Heel erg goed, want ze moet goed blijven eten om weerstand voor de bestraling te houden. Maar het treft je wel, dat ze niet meer weet dat je haar geholpen hebt, maar ze nog wel weet dat die taxichauffeur van gisteren het over turkse broodjes met kaas en baklava had.
Sinds ze thuis is wordt ze elke dag met een taxi naar het Westeinde gebracht, om daar de bestraling te ondergaan. De dokters vertelden dat we nu zo'n beetje het hoogtepunt hebben gepasseerd, en dat er vanaf nu langzaam verbetering moet ontstaan in haar situatie.
We duimen er maar voor.

Excuses voor de wat trieste ondertoon, maar ik kan het zelf op deze manier ook even kwijt.
Komt ook misschien omdat mijn vriendin en ik een zeer leuk huis op een haar na hebben misgelopen..