Gescand krantenbericht AD 11 April
Klik op het plaatje voor de vergroting.
zondag 19 april 2009
Grove fouten staan afscheid in de weg; MISSERS! 'Het enige wat de dokter zei was: ze gaat dood!'
Algemeen Dagblad, 11-4
www.nieuwscollect.nl
Grove fouten staan afscheid in de weg; MISSERS! 'Het enige wat de dokter zei was: ze gaat dood!'
MARTIJN VERWAAIJEN
Rob Strik pakt de foto van zijn vrouw Margo van de schoorsteen en werpt er een vertederende blik op. Het verdriet van haar dood is er nog dagelijks, zowel bij hem als bij de kinderen Marjolein en Martijn. Margo was het stralende middelpunt in het gezin maar overleed ruim een jaar geleden, na een lijdensweg van enkele weken. Haar gezin verbitterd achterlatend.
Want Rob Strik is boos, heel boos op de neurochirurg van het Westeindeziekenhuis in Den Haag. Een schokkend gebrek aan communicatieve vaardigheden heeft het verdriet alleen maar vergroot. ,,Er zijn grove fouten gemaakt waardoor wij geen waardig afscheid van Margo hebben kunnen nemen,'' zegt Rob. ,,Wij zijn door de arts veel te laat op de hoogte gebracht van de ernst van Margo's ziekte. Pas toen het te laat was, realiseerden wij ons dat wij afscheid moesten nemen.''
In januari 2007 ontdekten artsen bij Margo Strik een pinosia pastoma oftewel een 'kindertumor'. Later zou blijken dat het een zeldzaamheid is waarover zelfs in de medische wereld weinig bekend is. ,,Nadat ze door de molen was gegaan in het Westeindeziekenhuis kregen wij te horen dat de overlijdenskans tien procent was, wat wij vertaalden naar een overlevingskans van negentig procent,'' vertelt Rob Strik.
Maar dat positivisme sloeg om toen het erger bleek dat gedacht, en er zonder overleg met de familieleden werd overgegaan tot bestraling. ,,Er werd zelfs geen plan van aanpak met ons besproken,'' zegt Rob. ,,Margo lag in het Westeinde maar ineens mocht ze naar huis en zouden we vijf dagen per week naar Den Haag moeten pendelen voor de bestraling. Maar er was niks geregeld, ik wist nergens van terwijl ontslag altijd met familie wordt doorgenomen omdat ze moeten weten of er wel voorzieningen zijn zoals thuishulp en ander hulpmiddelen.''
De gezondheid van Margo verslechterde. Er werd een vlek op haar longen gevonden en ze kreeg hevige last van mondschimmel, wat praten en eten vrijwel onmogelijk maakte. Bovendien kreeg zij er ook nog een dubbele longontsteking bij en belandde de doodzieke Margo op de intensive care. Daar kwam de neurochirurg met de fatale boodschap. ,,Het enige wat hij tegen ons zei was: ze gaat dood. Meer niet.'' Op 19 maart stierf Margo Strik, moegestreden, in het bijzijn van Rob, de kinderen en de schoondochter. Ze werd 54 jaar oud.
De familie Strik heeft inmiddels haar verhaal kunnen doen bij de klachtencommissie van het ziekenhuis. Alle vier de klachten werden gegrond verklaard. Dat de neurochirurg gefaald heeft in de behandeling van de pati�nt, hij als primair verantwoordelijke arts onvoldoende met de familie heeft gecommuniceerd, het medisch dossier niet compleet was en het ontslag zonder dat er iets geregeld was, slecht gecommuniceerd was. ,,Wij hebben niets meer van het ziekenhuis gehoord,'' zegt dochter Marjolein bitter. ,,Ja, alleen dat de Raad van Bestuur het vervelend vindt dat wij er nog zo mee zitten. Wat dacht je dan? Ik ben mijn moeder kwijt, geen strippenkaart!''
Dinsdag 14 april, Missers!, 21.05 uur, Nederland 1.
-----------------------------------------------------------------
Westeinde - 'Wij hebben ineens iemand ziek zien worden'
Wim Geerlings, voorzitter van de Raad van Bestuur van het Haagse Westeindeziekenhuis, geeft toe dat er fouten gemaakt zijn tijdens de ziekte van Margo Strik. Maar hij meldt dat hij zijn bevindingen na de rapportage van de klachtencommissie in een brief aan Rob Strik heeft gemeld. ,,Wij hebben heel goed gekeken waar fouten zijn gemaakt en waar niet. Het is een trieste maar complexe zaak geweest. Wij hebben in korte tijd iemand heel erg ziek zien worden, iemand die zware medicatie kreeg. Ik geef toe dat het deze ene keer niet gelukt is om duidelijkheid aan de familie te geven. In andere gevallen was het zo'n toestand rond de patiënt dat wij weliswaar duidelijk waren naar de familie toe, maar het door de realiteit wel grensde aan botheid. Zo kan het best overgekomen zijn bij de familie. Er zijn zelfs wel eens momenten dat mededelingen zo vreselijk zijn dat het gebeurt dat familieleden het niet horen of dat het niet tot hen doordringt. En daar waar duidelijk is dat artsen van ons ziekenhuis het niet goed hebben gedaan, zijn excuses aangeboden aan de familie.''
Abonneren op:
Posts (Atom)
